Bijbellezing: Job 14:1-14
Indien zijn dagen vastgesteld zijn, het getal zijner maanden bij U bepaald is, Gij zijn grenzen gesteld hebt, die hij niet zal overschrijden.
(Job 14:5, NBG ‘51)
Mijn neef is nu gezond en vol energie, maar dat is niet altijd het geval geweest. Na zijn geboorte werd hij meteen in de couveuse gelegd, omdat hij wat complicaties had. Het waren geen ernstige complicaties zei de arts tegen mijn broer en schoonzusje, maar toch. Onze familie was angstig en bezorgd. Ik voelde mij hulpeloos en was bang dat de dagen van mijn pas geboren neefje nu al geteld waren, voordat zijn leventje ook maar was begonnen.
Ik vroeg mijn moeder, een ervaren verpleegster, en mijn vader – een dominee – of wij iets konden doen. Ik vroeg het ook aan God. Hoe kon zoiets nu gebeuren? Mamma zei: “Ik kan niet veel doen, maar ik bid eenvoudigweg dat God en de artsen met hem zullen zijn. Pappa antwoordde met tranen in zijn ogen: “Soms kunnen wij alleen nog maar bidden.” Ik voelde me op dat moment futloos en leeg, maar beslist niet alleen.
Ik denk dat mijn aanvankelijke gevoel van eenzaamheid lijkt op de overweldigende angst en het isolement die Christenen ervaren op de zaterdag voor Pasen. De komende opstanding biedt hoop, maar toekomstige hoop verlicht meestal niet het verdriet van het nu. God was aanwezig in de dagen tussen de dood van Jezus en Zijn opstanding, net zoals God steeds met ons zal zijn op moeilijke dagen. Hoewel ik door de woorden van Job 14:5 word achtervolgd, kan ik mijn toevlucht nemen tot de God die er altijd is.
Gebed:
Lieve God, U bent altijd met ons. Help ons zo te leven dat het uw eeuwige aanwezigheid weerspiegelt. Amen.
Centrale gedachte:
Als bidden het enige is wat wij kunnen doen, is dat meer dan genoeg.
Voorbede:
voor het personeel van intensive care afdelingen.
Jonathan Redding (Tennessee, VS)
